- esurio
- [st1]1 [-] ēsŭrĭo (essurĭo), īre, ītum : - tr. et intr. - avoir faim, être affamé, convoiter (qqch, aliquid).
- nil quod nobis esuriatur, Ov. Pont. 1, 10, 10 : rien qui puisse exciter notre appétit.
- vellera esuriunt, Plin. 9, 39, 64, § 138 : la laine absorbe la couleur.
- aurum esurire, Plin. 33, 10, 47, § 134 : convoiter l'or.
[st1]2 [-] ēsŭrĭo (essŭrĭo), ōnis, m. : gros mangeur.
* * *[st1]1 [-] ēsŭrĭo (essurĭo), īre, ītum : - tr. et intr. - avoir faim, être affamé, convoiter (qqch, aliquid). - nil quod nobis esuriatur, Ov. Pont. 1, 10, 10 : rien qui puisse exciter notre appétit. - vellera esuriunt, Plin. 9, 39, 64, § 138 : la laine absorbe la couleur. - aurum esurire, Plin. 33, 10, 47, § 134 : convoiter l'or. [st1]2 [-] ēsŭrĭo (essŭrĭo), ōnis, m. : gros mangeur.* * *I.Esurio, esuris, pen. corr. esuriui, esuritum, pen. prod. esurire. Plaut. Avoir faim, Avoir desir de manger.\Facile esurire. Caelius Ciceroni. Facilement endurer la faim.II.Esurio, esurionis. Plaut. Affamé, Qui ha grand faim.
Dictionarium latinogallicum. 1552.